შარშან, „აკვანთან“ დაბმულს, ჰორმონებაშლილსა და მუცელში ყრუ ტკივილის მქონეს, მეგონა, რომ ყველაზე მოსაწყენი ახალი წელი მქონდა – მიუხედავად ნიკოლოზის ამქვეყნად მოვნილებისა. წელსაც არ აკლებს მოწყენილობა – სურდოთი გაბრუებული ვწერ ამ დღის ამბავს და თან შიში მიპყრობს, ისევ არ აეწიოს სიცხე ნიკოლოზს. ამავდროულად, იმაზე ვდარდობ, ნეტა მოუსწრებს 12 საათს დათა სახლში, რომ ვუყურებდე მაინც ახალი წლის […]
შემოდგომის პირველი დღეა. უკვე აგრილდა კიდეც. სამივეზე მეტად მიყვარს ეს სეზონი, ყველაზე შემოქმედებითი და ბედნიერი ვარ ამ დროს, სხეულის ყველა უჯრედით ვგრძნობ სიხარულს, სიყვარულსა და ვეებერთელა ენერგიას. დათასაც უყვარს ეს პერიოდი. ასოციაციებითაც ზუსტად ერთნაირი დამოკიდებულება გვქონია ხუთი წლის წინაც და ახლაც ასე ვართ – წუხელ, 12–ზე ჩვენი ახალი წელი დაიწყო. შეიძლება, გასაკვირია, რა უნდა მოიაზრებოდეს […]
არის რაღაცები, რაც არასდროს იცვლება. მაგალითად, ის, რომ სუსხშეპარული ზაფხული ყველაზე მეტად მაბედნიერებს. ეს პერიოდი დათას გაცნობის სეზონს უახლოვდება. აი, იმ სეზონს, ჩვენთვის რომ ახალი წელია და ყოველ წელს სექტემბრიდან ვიწყებთ ათვლას. არ იცვლება ის, რომ ამ პერიოდში წიგნის კითხვა ყველაზე მეტად მიყვარს, არავინ მაჩქარებს, მეც არსად მეჩქარება. სიმშვიდის, დასვენებისა და გონების განახლების დრო დამიდგება […]