არის რაღაცები, რაც არასდროს იცვლება. მაგალითად, ის, რომ სუსხშეპარული ზაფხული ყველაზე მეტად მაბედნიერებს. ეს პერიოდი დათას გაცნობის სეზონს უახლოვდება. აი, იმ სეზონს, ჩვენთვის რომ ახალი წელია და ყოველ წელს სექტემბრიდან ვიწყებთ ათვლას. არ იცვლება ის, რომ ამ პერიოდში წიგნის კითხვა ყველაზე მეტად მიყვარს, არავინ მაჩქარებს, მეც არსად მეჩქარება. სიმშვიდის, დასვენებისა და გონების განახლების დრო დამიდგება […]
მგონია, რომ ფსიქოლოგიური აუღელვებლობა ყველაზე მნიშვნელოვანი მომენტია. მგონია, რომ ზოგჯერ მარტივი და ეფექტური გამოსავალი მთელი ცხოვრების სიმშვიდის საწინდარი შეიძლება გახდეს.
გვიანი საღამო. სახლში დაღლილი ბრუნდები. დათაც სამსახურშია, გამთენიისას მოვა. საწოლზე წვები და გვერდიდან საოცარი სურნელი იფრქვევა – სძინავს მწყერჩიტას. განვლილ დღეზე ფიქრობ. ბავშვთა დღეს პირველად რომ შეხვდა ნიკოლოზი, მაგაზე. შარშან ამ დროს არაფერს რომ წარმოადგენდა და დღეს თავისი პოზიციები რომ აქვს რიგ შემთხვევაში, მაგაზეც რომ ფიქრდები… მერე გახსენდება, დღეს რა მოიმოქმედა – თავად რომ “ისადილა”, […]
18 მაისს 2 წელი გავიდა, რაც მე და დათამ თანაცხოვრებისკენ პირველი ნაბიჯები გადავდგით. ისე, საოცრად ბევრი ღირსშესანიშნავი თარიღი გვაქვს – 15 სექტემბერი, 18 მაისი, 2 ივნისი, 5 ივნისი, 4 ნოემბერი, 24 დეკემბერი… ერთ დღესაც აუცილებლად მოგიყვებით ჩვენს ძველ ისტორიებს – დაწვრილებით. თუმცა მანამდე ნიკოლოზის ამბები უნდა დავასრულო და საგულდაგულოდ შემოვინახო. I ნაწილი II ნაწილი იმდღეს […]
ფეისბუქის სქროლვისას ურუშას გაზიარებულ მუსიკას რომ წააწყდები და მიხვდები, რომ ბლოგზე წერას მოუხდება – ეგ ემოცია მოიტანა ამ მელოდიამ. ამასობაში, ნიკოლოზის ამბებს გავაგრძელებ… I ნაწილი იხილეთ აქ. 24 დეკემბერი, 11:25 წუთი, გაურკვევლობა. ბედნიერება. ხშირი სუნთქვა. ვეღარც ვგრძნობდი, რას მიკეთებდნენ მუცელზე. ყურებში პაწაწინა კნუტის ხმასავით ჩამესმოდა ვიღაცის კნავილი. ამნეზიამ რომ შემომიტიოს, ალბათ, ეგ ხმა მაინც ყოველთვის […]
ავდექი, გვერდით მოვიდგი ცივი ყავა და თქვენთან საჭორაოდ შემოვედი. კომპიუტერთან ყოფნა თავისუფალ დროს, მაშინ, როცა ნიკოლოზს სძინავს, განტვირთვის კარგი საშუალებაა.
10 იანვარი დაიწყება მალე. დღე, რომელიც 365 დღეში, ფაქტობრივად, ყველაზე მეტად მიყვარს. დღე, როდესაც შენ დაიბადე. ისე გავიდა იანვრის ეს ათი დღე, თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარით – ისე მოგვეპარა შენი კიდევ ერთი დაბადების დღე. 2018 წელი არც შემიჯამებია ჯერ, მაგრამ ვხვდები, რომ ნიკოლოზზე დიდი „პროექტი“ არც ჩაგვიდენია. ამიტომაც თამამად ვწერ ამ პოსტს – წელს პირველს. […]
მოლოდინი და მღელვარება იმატებს. 20 დეკემბერიც მიილია. ჩვენს შეხვედრამდე საათების დათვლაც კი შეიძლება უკვე. ვატყობ, რომ სარკეებში ფოტოების გადაღებას მოვუხშირე. არადა, დიდად არასდროს მხიბლავდა. უბრალოდ მინდა, რომ ბევრი კადრი შემოვინახო ჩვენი ამ მდგომარეობით. ყოველ დილით რამდენიმე ძვირფასი ადამიანისგან შეტყობინებას ვიღებ: „4 დღე დარჩა… 3 დღე დარჩა…“; დათას ხელებსაც ვგრძნობ მუცელზე დილაობით. ხან მგონია, რომ ჩემზე […]
არ ვიცი, ხალხმა შენიშნა თუ არა, მაგრამ რამდენიმე თვეა, გავქრი. ამ ზაფხულს, როცა ჰოსტინგს პრობლემები შეექმნა და ბლოგის დაკარგვის საშიშროება დადგა, არც კი ვიცოდი, რა შეგრძნება მქონოდა. დიდი ხნის განმავლობაში არაფერი დამეწერა, ვერც აზრებს ვუყრიდი თავს, სიახლის მეტი რა იყო, მაგრამ უბრალოდ ვეღარ ვწერდი. მეორე მხარეს იდგა ნოსტალგია, ამდენწლიანი მოგონებების გაქრობის ნოსტალგია, რომელთა გადარჩენის შესაძლებლობა […]