ძალიან ხშირად მინატრია, ისევ ის დრო იყოს, მე და დათა დილით რომ გავიდოდით ხოლმე სახლებიდან… შევხვდებოდეთ ერთმანეთს მეტროს რომელიმე სადგურზე, რუსთაველზე ან თავისუფლებაზე, ფეხით ან ავტობუსით ავუყვებოდეთ გზას ჭავჭავაძისკენ, ვიყიდიდეთ ყავას ელა დეიდას საგაზეთო ჯიხურში თსუ-ის მეორე კორპუსის წინ, შევისეირნებდეთ უნივერსიტეტის შიდა, სკამებიან ეზოში და გავაბამდეთ საუბარს დღევანდელობაზე. რამდენჯერ გვიფიქრია და გვისაუბრია, რას გავაკეთებდით ხუთი […]

ვოდი (მოდი), ვანქანა (მანქანა), thე (მზე), თაიე (მთვარე), გინგინ (წიგნი), დანანა (დენი, სინათლე), ვეი – პუი (ყველი და პური), ბატატა (ფეხსაცმელი), ცხოველების სახელები, ფერები, ქაფოქიქი (კარტოფილი)…

ჩემი ყოველდღიურობა ჩვეულზე ჩვეული გახდა. დილის 8 საათზე ნახევრად მეღვიძება, იმიტომ, რომ ნიკოლოზს ჰღვიძავს და ზედ გვივლის მე და დათას. ხან საწოლის თავზე ძვრება, ხან ყირაზე დგება, ხან სათამაშოს ითხოვს, რომელიც მოშორებით დევს, ხან სახეზე გვეფერება/გვირტყამს – რა ქნას, შია… ცალ თვალს ვახელ, ოქროსფერ კულულებს ვხედავ და მოღიმარ სახეს, რომელსაც ჩემი რეაქცია უხარია. ვდგები. ბოთლში […]

„არ გიკბენს, გეთამაშება“, „კუდს გიქიცინებს, ამან რა უნდა დაგიშავოს“, „მოდი, მოეფერე, ნახე, რა საყვარელია!“

ორშაბათი თენდება უკვე. ექვსი ორშაბათიღა დარჩა და 2019 წელიც აიკრავს გუდა-ნაბადს. ასე სწრაფად, მგონი, არცერთი წელი არ გასულა. ამ ექვს კვირაში ბევრი რაღაცის მოსწრება გვინდა მე და დათას. მოქსოვილ ნაწილს რომ დაშლი, დაკლანილ ძაფს გაასწორებ და ხელახლა შეუდგები ქსოვას იმავე მასალით, დაახლოებით ეგეთი ერთი წელი გვაქვს. სანამ 2020 დადგება (საოცრად მომწონს ეს წელი, ბევრი სიახლე […]